Beeldend kunstenaar
Steven Oprinsen (1961) woont in Amsterdam. Steven: “Ik ben beeldend kunstenaar, al meer dan 20 jaar. Tot een jaar of 5 geleden gaf ik daarnaast ook nog lezingen in het bedrijfsleven. Ik heb nu een overzichtsboek gemaakt, dat is onlangs opgenomen in de bibliotheek van het Stedelijk Museum. Ik zie kunst ook als een soort vredesstichter. In musea praten mensen zacht, ze kijken naar mooie dingen, hebben geen ruzies, praten over verschillende ervaringen en hebben respect voor een mening van iemand anders. Heel anders dan in het dagelijks leven en in de politiek. Kunst kan ook verbinden. Ik vind het ook mooi om naar de mensen te kijken die in lange rijen voor musea staan te wachten. Hoe geduldig ze dan zijn.”
Ik was het buitenbeentje
“Van jongs af aan zat het er al in, ik was altijd creatief bezig. Naast tekenen en schilderen schreef ik ook gedichten, wat ik overigens nog steeds doe. Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik een ‘papiertje’ zou halen. Dat is voor mij nooit een drijfveer geweest. Als kunstenaar kan ik m’n creativiteit kwijt, dat vind ik het belangrijkste. Ik word er niet rijk van, maar ik hoef niet iedere dag kaviaar, ik vind een boterham met pindakaas ook heerlijk. Met weinig veel hebben, dat ben ik, dat zie je ook terug in mijn werk.”
Details
“Ik hou van mooie kleding, dat heb ik altijd gehad. Als kind kleedde ik me soms wel drie keer per dag om. Net zoals Italianen dat ook soms doen. Ik kan genieten van mooi geklede mensen – niet alleen vrouwen – die ik in de stad tegenkom. Mensen die er extra aandacht aan schenken, ik vind het heerlijk om naar te kijken. Mooie details vooral, die kunnen mij ontroeren. Een mooi detail in een schilderij bijvoorbeeld. Maar ik herinner me ook de hoeden die mijn moeder vroeger droeg, die waren zo mooi gemaakt. Zelf draag ik graag shawltjes, dat vind ik ook een mooi detail en m’n rode schoenen natuurlijk”.
Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor mijn tweewekelijkse nieuwsbrief met de beste artikelen.
[mc4wp_form id=”19136″]
